Ayakta uyutmuş sömürü çarkı
Taşıyan halkımın beli alışmış
Yaşamda insanın olur mu farkı
Yavan yer şükür der dili alışmış
Dememiş bu hayat değildir kumar
Ancak hayal yapıp her şeyden umar
Ellerini açıp gözlerin yumar
Boşa kapanmaya eli alışmış
Çatlamış dudağı eli nasırlım
Evi kerpiç yapı içi hasırlım
Ezilmiş horlanmış her an kusurlum
Yorulmak bilmeyen kolu alışmış
Çırakman’ım yeter artık dememiş
Borçlu kalmış güzel şeyler giymemiş
Sömürcüye peşkeş çekmiş yememiş
Kuzusu hindisi balı alışmış